Kultura

“Nakon Drugog svjetskog rata, društveni i kulturni život u Kotoru je bujao.

 Godine 1949. osnovano je Narodno pozorište Kotor i to prije nego što je za to bila osposobljena zgrada.

 Svečano otvaranje bilo je 1. januara 1950. godine, u, za tu priliku, adaptiranoj zgradi stare Mletačke vojne bolnice iz XVIII vijeka.

 Ovo pozorište je bilo veoma plodno, imalo je i prvu glumačku školu kod nas, i na neki je način bilo preteča današnjeg  Fakulteta dramskih umjetnosti na Cetinju.

 Likvidirano je 1958. i tada je nastupio period poluprofesionalng rada u okviru Centra za opšte obrazovanje i kulturu Narodnog univerziteta Kotor.

 Do 1966. režirano je dvadesetak komada, među kojima je bilo i nekoliko dječijih predstava.

 To je značajno napomenuti, jer je danas Fondacija Kotorski festival pozorišta za djecu organizacija koja je pod okriljem Centra.

 Tako se još nekih osam godina, uz veliki entuzijazam, održala bar sjena Narodnog pozorišta, nakon čega pozorišni rad u našem gradu zamire.

 ​Zgrada Mletačke vojne bolnice renovirana je još jednom, nakon zemljotresa 1979. godine.

 Tada je urađena potpuna revitalizacija po projektu arhitekte Zdravka Moslavca, kada je pozorište dobilo današnji izgled.

 Inače, Kulturni centar ˝Nikola Đurković˝ Kotor osnovala je Opština Kotor 1968. godine.

 Proizašao je iz duge tradicije postojanja teatra u Boki, koja seže još u antičko doba, a najviše je bila vezana za Risan.

Kotor ima bogatu tradiciju održavanja raznih predstava, koje su bile pretežno vjerskog karaktera i održavale su se na mnogim od  trgova u Starom gradu.

Takođe, ima i burnu istoriju, u kojoj su se, uz izuzetak perioda od tridesetak godina (na kraju XIV i na samom početku XV vijeka) smjenjivale uprave.

Poslije nekoliko vijekova vladavine Venecije (od 1420. Do 1797.), područje Boke i Kotora prelazi  najprije u ruke Austrije, zatim nakratko Rusije i najzad Francuske, koja vlada od 1807. do 1813.

Diletantsko pozorište je dugo vremena bilo veoma aktivno, tako da je u vrijeme Francuske okupacije sazrela ideja o potrebi otvaranja zvaničnog pozorišta.

Opštinske vlasti su tražile od francuske uprave da u Kotoru izradi pozorište, što im je i odobreno 1808. godine.

Za tu potrebu francuske okupacione vlasti su 1810. godine zgradu stare Vijećnice u potpunosti preuredile i pregradile te uspostavile stalno pozorište, koje je, po redu i hronologiji kulturnih zbivanja, najstarija pozorišna institucija u Crnoj Gori i jedna od najstarijih u regionu.

Bilo je to sasvim propisno pozorište, sa pozornicom sa otvorom za orkestar, parterom sa dva sprata loža.

Nacrt ovog pozorišta, poznatog pod nazivom ˝Napoleonov teatar˝, sačuvan je u kotorskom arhivu, a u njemu su se odigravale muzičke i pozorišne predstave sve do osamdesetih godina XIX vijeka kada je moralo biti zatvoreno uslijed dotrajalosti.

Time je ovo Pozorište prestalo da postoji i nastaje jedan dug period značajnog osiromašenja u kulturnom životu Kotora.

Aktivni su jedino i dalje bili diletanti koji su često nastupali i uživali simpatije publike.

Imali su i širok repertoar, od Nušića do Gogolja, a interesantan je primjer i izvođenje operete ˝Mam´selle Nitoushe˝, isključivo sa kotorskim glumcima i sviračima na trgu od Brašna, gdje su glavne uloge, režiju i scenografiju radili amateri, naši dragi sugrađani”, stoji na sajtu Kulturnog centra "Nikola Đurković" Kotor.

Foto: 123RF.com