Arhiva

Legendarni glumac Dragan Nikolić preminuo je jutros u Beogradu, poslije duge i teške bolesti, u 73. godini. Komemoracija će biti održana u ponedjeljak 14. marta u 12 časova na Velikoj sceni "Mira Trailović" Ateljea 212, saopšteno je danas iz tog pozorišta. Dragan Nikolić biće sahranjen istog dana u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu. Skup porodice i prijatelja je u 14 časova, a početak opela u 14:30, navodi se u saopštenju.
Doajen srpskog glumišta rodio se 1943. godine u Beogradu. Diplomirao je na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu. Filmsku karijeru otpočinje 1964. godine manjom ulogom u filmu "Pravo stanje stvari", tada je potpisan krštenim imenom Dragoslav Nikolić. Zasluge za izmjenu nadimka na mjestu imena duguje grešci na kraju televizijske serije "Dovoljno je ćutati" iz 1965. godine kada mu je u kaironu za uloge umjesto imena stavljen nadimak koji će obilježiti njegovu karijeru.

Prvu značajniju glavnu ulogu ostvario je ulogom sezonskog radnika labilnog morala koji pogine, a da nije našao svoje mjesto u društvu i u životu (osobine i mnogih njegovih kasnijih likova) u filmu "Kad budem mrtav i beo" (1967) Živojina Pavlovića, za koju je (s onom u filmu "Tri sata za ljubav", (1968) F. Hadžića) nagrađen diplomom na festivalu u Puli 1968. Glumačko sazrijevanje, sa nizom uspjelih kreacija likova iz svoje generacije, donosi mu 1985. Oktobarsku nagradu grada Beograda za „kreativnu sposobnost da uzbudljivo predoči lik velikog psihološkog raspona" (uloga nasilnika Gare u filmu "Život je lep" B. Draškovića).

Glavne i veće sporedne uloge ostvario je u više od trideset filmova; ističu se još „Horoskop" (B. Drašković, 1969); „Bube u glavi" (M. Radivojević, 1970), „Uloga moje porodice u svetskoj revoluciji" (B. Čengić, 1971), "Mlad i zdrav kao ruža" (J. Jovanović, 1971), „Bez reči" (M. Radivojević, 1972, Car Konstantin u Nišu), „Kičma" (V. Gilić, 1975), "Nacionalna klasa" (G. Marković, 1979, Car Konstantin), "Ko to tamo peva" (S. Šijan, 1980), „Banović Strahinja" (V. Mimica, 1981), gdje je za ulogu turskog pljačkaša Alije nagrađen Zlatnom arenom u Puli, „Sezona mira u Parizu" (P. Golubović, 1981), „Nešto između" (S. Karanović, 1983), "Balkan ekspres" (B. Baletić, 1983), „Obećana zemlja" (V. Bulajić, 1986), "Poslednji krug u Monci" (A. Bošković, 1989), "Original falsifikata" (D. Kresoja, 1991).
Nastupao je i u kratkim igranim filmovima te na televiziji; veliku popularnost kod mlađe publike donio mu je lik Prleta iz filmova i televizijskih serija "Otpisani" (1974) i "Povratak otpisanih" (1976), režisera Aleksandra Đorđevića, a istakao se i u seriji šou programa "Obraz uz obraz", zajedno sa suprugom Milenom Dravić.
Godine 2000. dodijeljena mu je Nagrada „Pavle Vuisić", koja se dodjeljuje glumcu za životno delo.